Nazwy ulic

Haller Józef (1873-1960), generał, polityk prawicowy. Studia odbył w Wiedniu w Wojskowej Akademii Technicznej, następnie służył w armii austriackiej. W czasie I wojny światowej został w 1916 dowódcą II Brygady Legionów.
W 1918 w wyniku tzw. szarży pod Rarańczą na czele Polskiego Korpusu Posiłkowego przy armii austriackiej przedostał się na stronę rosyjską. Następnie przebywał we Francji, gdzie z ramienia Komitetu Narodowego Polskiego utworzył u boku Francji tzw. Błękitną Armię. Na jej czele przybył w 1919 do kraju na front ukraiński.
W 1920 objął w imieniu Polski Pomorze Gdańskie, a w czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził armią ochotniczą. Był też Inspektorem Generalnym armii i członkiem Rady Wojennej.
W latach 1920-1927 był posłem na sejm. W sposób gwałtowny atakował J. Piłsudskiego. Po wyborze na prezydenta RP G. Narutowicza podsycał wrogie mu nastroje. Po przewrocie majowym 1926 został przeniesiony w stan spoczynku. Współorganizował opozycję, tzw. Front Morges, a także utworzone w 1937 Stronnictwo Pracy.
Po kampanii wrześniowej (wojna obronna Polski 1939 r.) przebywał na emigracji. W latach 1940-1943 pełnił funkcje ministra oświaty w rządzie W. Sikorskiego.

Witos Wincenty (1874-1945), brat A. Witosa, rolnik, działacz ruchu ludowego, polityk, publicysta. Od 1895 członek Stronnictwa Ludowego (SL). 1903-1913 członek Rady Naczelnej Polskiego Stronnictwa Ludowego (PSL). 1908-1913 wójt gminy Wierzchosławice koło Tarnowa. 1908-1914 poseł do Sejmu Krajowego Galicji, 1911-1918 poseł do austriackiej Rady Państwa w Wiedniu. Po rozłamie w PSL 1914-1918, wiceprezes PSL Piast, 1918-1931 prezes.
Podczas I wojny światowej zwolennik współpracy z państwami centralnymi, od 1914 wiceprezes Naczelnego Komitetu Narodowego, 1915 zrezygnował z popierania proaustriackiej polityki i pod koniec wojny w swych wystąpieniach w parlamencie wiedeńskim składał jednoznaczne oświadczenia o dążeniach Polaków do odbudowy wolnego i suwerennego państwa, niezależnego od żadnego z dotychczasowych państw zaborczych. 1917-1918 członek Ligi Narodowej. W październiku 1918 stanął na czele Polskiej Komisji Likwidacyjnej w Krakowie.
Poseł na sejm 1919-1930, do 1931 (z przerwami) przewodniczący klubu parlamentarnego PSL Piast. Desygnowany na premiera Rządu Obrony Narodowej pod koniec lipca 1920, w okresie bezpośredniego zagrożenia Warszawy podczas wojny polsko-bolszewickiej (1919-1921), wszedł w skład Rady Obrony Państwa. Pozostawał na stanowisku szefa rządu do września 1921. 1923 utworzył pierwszy rząd koalicji Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej i PSL Piast (tzw. Chjeno-Piast), w grudniu tego samego roku podał się do dymisji. W maju 1926 utworzył rząd obalony przez J. Piłsudskiego (przewrót majowy).
Przeciwny rządom sanacji, współtwórca Centrolewu (1929). Więziony 1930 w Brześciu nad Bugiem i sądzony w procesie brzeskim, otrzymał wyrok 1,5 roku więzienia, co zdecydowało o jego wyjeździe na emigrację do Czechosłowacji (1933-1939). Mimo to pozostawał członkiem władz SL: 1931-1935 przewodniczącym Rady Naczelnej, 1935-1939 prezesem Naczelnego Komitetu Wykonawczego.
Współpracował z emigracyjnym ugrupowaniem antysanacyjnym Front Morges (1936). W marcu 1939 powrócił do kraju, we wrześniu 1939 uwięziony przez Niemców i nakłaniany do utworzenia rządu kolaboracyjnego, odrzucił propozycję. Zwolniony z więzienia w 1941, przebywał w areszcie domowym pod stałym nadzorem gestapo. 1945 wybrany na prezydenta Krajowej Rady Narodowej, nie podjął obowiązków. Nie skorzystał także z zaproszenia do wzięcia udziału w rozmowach moskiewskich w sprawie utworzenia Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej. Od sierpnia 1945 prezes PSL.
Opublikował m.in.: Wybór pism i artykułów (1939), Moje wspomnienia (tom 1-3, Paryż 1964-1965), Moja tułaczka (1967).

Okulicki Leopold, pseudonimy m.in. Kobra, Kula, Niedźwiadek, Termit (1898-1946?), dyplomowany oficer służby stałej piechoty Wojska Polskiego, generał brygady od maja 1944, ostatni komendant Armii Krajowej od 21 XII 1944. W 1914 wstąpił do Legionów. Po tzw. kryzysie przysięgowym, w 1917 wcielony do armii austriackiej. W sierpniu 1918 zdezerterował i w październiku tegoż roku wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej w Krakowie. W latach 1919-1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1925 ukończył studia w Wyższej Szkole Wojennej, w tym samym roku otrzymał przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu w Grodnie.
Od 1931 wykładał w Centrum Wyszkolenia Piechoty. W 1934 mianowany szefem sztabu 13. Dywizji Piechoty (DP), w 1939 szefem Wydziału Sytuacyjnego w Sztabie Naczelnego Wodza. Brał udział w obronie Warszawy. Od końca września 1939 współorganizował w konspiracji Służbę Zwycięstwu Polski (SZP), w październiku tegoż roku objął funkcję dowódcy SZP na województwo łódzkie.
Od stycznia 1940 komendant Okręgu Łódzkiego Związku Walki Zbrojnej (ZWZ), we wrześniu oddelegowany do Komendy Głównej (KG) ZWZ do Warszawy. W październiku mianowany komendantem ZWZ we Lwowie, w styczniu 1941 zatrzymany przez NKWD i uwięziony. Po wybuchu wojny bolszewicko-niemieckiej i podpisaniu układu między rządem generała W. Sikorskiego i rządem ZSRR, w sierpniu 1941 zwolniony z więzienia.
Objął funkcję szefa sztabu w tworzącej się na terenie ZSRR armii polskiej. W marcu 1942 objął dowództwo 7. DP, które sprawował do czerwca 1943. Na własną prośbę skierowany do pracy konspiracyjnej w kraju. Przerzucony do Polski z zadaniem objęcia komendantury tworzącej się nowej organizacji Polskiego Państwa Podziemnego Niepodległość (Nie).
W lipcu 1944 objął dowództwo tzw. II rzutu KG AK, mającego kierować ruchem oporu po spodziewanym uwięzieniu generała T. Komorowskiego Bora przez Rosjan. W powstaniu warszawskim przejściowo pełnił obowiązki Szefa Sztabu KG AK. Po upadku powstania opuścił miasto wraz z ludnością cywilną.
3 X 1944 objął po generale Komorowskim obowiązki komendanta AK, chociaż formalną nominację na tę funkcję otrzymał dopiero 21 grudnia tegoż roku. 19 I 1945 wydał rozkaz o rozwiązaniu AK, polecając jednocześnie kadrze dowódczej pozostanie w konspiracji, zabezpieczenie broni i sprzętu. Rozkaz miał na celu zabezpieczenie przed represjami radzieckimi szeregowych żołnierzy AK.
Aresztowany w wyniku prowokacji NKWD wraz z 15 innymi przywódcami Polskiego Państwa Podziemnego. 27 III 1945 skazany w Moskwie (w tzw. procesie szesnastu) na 10 lat więzienia. Zmarł w więzieniu na Łubiance, zgodnie z informacjami uzyskanymi przez Brytyjski Czerwony Krzyż od władz radzieckich 24 XII 1946.

Ziętek Jerzy (1901-1985), generał Wojska Polskiego, działacz polityczny i państwowy. Uczestnik powstań śląskich 1919-1921 i wojny obronnej Polski we wrześniu 1939. 1943 w Związku Patriotów Polskich, 1943-1945 w Armii Polskiej w ZSRR.
Od 1945 członek Polskiej Partii Robotniczej, następnie PZPR, 1964-1981 członek Komitetu Centralnego. Poseł do Krajowej Rady Narodowej i Sejmu 1947-1952 oraz 1957-1985.
Od 1945 na wysokich stanowiskach w administracji państwowej na Śląsku, m.in. 1973-1975 wojewoda katowicki. 1980-1985 zastępca przewodniczącego Rady Państwa.

Maczek Stanisław (1892-1994), generał dywizji wojska polskiego. W czasie I wojny światowej oficer armii austriackiej. Po 1918 w wojsku polskim, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej(1919-20). W okresie międzywojennym na różnych stanowiskach dowódczych. W 1937 przystąpił do organizowania 10. Zmotoryzowanej Brygady Kawalerii.
We wrześniu 1939 (wojna obronna Polski 1939) dowodził brygadą, która walczyła w składzie armii Kraków. Po internowaniu na Węgrzech przedostał się do Francji, i tam na nowo formował 10. Brygadę Kawalerii Pancernej. Po klęsce Francji udał się do Wielkiej Brytanii i od 1942 przystąpił do organizowania 1. Dywizji Pancernej w oparciu o żołnierzy i oficerów walczących pod jego komendą w Polsce i we Francji. 1. Dywizja Pancerna przystąpiła do walk 1 sierpnia 1944 biorąc udział w inwazji Francji.
 Lądowanie w Normandii Przez cały okres walk dowodził Pierwszą Dywizją Pancerną, która odegrała pierwszoplanową rolę w bitwie pod Falaise, zdobyła Abbeville, Saint-Omer, Cassel we Francji, Ypres i Gandawę w Belgii, Antwerpię (wspólnie z Brytyjczykami) i samodzielnie silnie bronioną Bredę w Holandii, kończąc swój szlak bojowy w Wilhelmshaven w Niemczech.
Od maja 1945 pełnił obowiązki dowódcy Korpusu Polskiego w Szkocji. Po rozformowaniu wojska polskiego pozostał na emigracji. Pozbawiony przez władze komunistyczne obywatelstwa polskiego. Zmarł w Edynburgu, pochowany został w Bredzie. Odznaczony m.in. Orderem Orła Białego (1992). Autor m.in. Od podwody do czołga. Wspomnienia wojenne 1918-1945.

Schuman Robert (1886-1963), polityk francuski. Po studiach prawniczych w Berlinie, Monachium i Strasburgu od 1912 prowadził kancelarię adwokacką w Metz. Podczas I wojny światowej służył w armii niemieckiej. 1919-1940 deputowany do parlamentu francuskiego. W 1940 wchodził w skład rządów P. Reynauda i Ph. Pétaina.
We wrześniu 1940 aresztowany przez gestapo i wywieziony do Rzeszy. W 1942 uciekł do Francji, gdzie brał udział w ruchu oporu. Po II wojnie światowej współzałożył Republikańską Partię Ludową (początkowo Republikański Ruch Ludowy, MRP). 1945-1962 w parlamencie.
Sprawował liczne funkcje ministerialne: ministra finansów (1946-1947), ministra spraw zagranicznych (1948-1953), ministra sprawiedliwości (1955-1956), a także premiera (1947-1948). Przyczynił się do pojednania francusko-niemieckiego. Zaproponował zacieśnienie współpracy pomiędzy zachodnimi sojusznikami, dzięki której powstało NATO (1949). Był także autorem planu integracji europejskiej (tzw. plan Schumana), w efekcie którego w 1952 utworzono Europejską Wspólnotę Węgla i Stali. 1956-1960 przewodniczący Parlamentu Europejskiego.

Żródło: wiem.onet.pl